به ياران خود

« 146»

(56) (و من كلام له (عليه ‏السلام)) (لأصحابه) أَمَّا إِنَّهُ سَيَظْهَرُ عَلَيْكُمْ بَعْدِي رَجُلٌ رَحْبُ الْبُلْعُومِ مُنْدَحِقُ الْبَطْنِ يَأْكُلُ مَا يَجِدُ وَ يَطْلُبُ مَا لَا يَجِدُ فَاقْتُلُوهُ وَ لَنْ تَقْتُلُوهُ أَلَا وَ إِنَّهُ سَيَأْمُرُكُمْ بِسَبِّي وَ الْبَرَاءَةِ مِنِّي أَمَّا السَّبُّ فَسُبُّونِي فَإِنَّهُ لِي زَكَاةٌ وَ لَكُمْ نَجَاةٌ وَ أَمَّا الْبَرَاءَةُ فَلَا تَتَبَرَّءُوا مِنِّي فَإِنِّي وُلِدْتُ عَلَى الْفِطْرَةِ وَ سَبَقْتُ إِلَى الْإِيمَانِ وَ الْهِجْرَةِ .

ص146 از سخنان آن حضرت عليه السّلام است براى اصحاب خود (اهل كوفه كه بآنان خبر مى‏ دهد بليّه‏اى را كه بعد از آن بزرگوار بآن مبتلى مي شوند و دستور مى‏ فرمايد كه در آن هنگام چگونه رفتار نمايند):  (1) آگاه باشيد كه بزودى بعد از من مردى گشاده گلو و شكم بر آمده (معاوية ابن ابى سفيان) بر شما غالب مي شود، مى‏ خورد آنچه بيابد و مى ‏خواهد آنچه نيابد (هر چه مى ‏خورد سير نمى‏ گشت تا اينكه مى ‏گفت سفره را بر چينيد خسته شدم و سير نگرديدم. گفته ‏اند پرخورى او بر اثر نفرين حضرت رسول بود آنگاه كه كس بطلب او فرستاده ديد به خوردن مشغول است، بازگشت و گفت طعام مى‏ خورد، ديگر باره فرستاد باز به خوردن مشغول بود، پس آن حضرت فرمود: أللّهمّ لا تشبع بطنه يعنى بار خدايا شكم او را سير مگردان) پس (در صورت قدرت و توانائى) او را بكشيد و اگر چه هرگز او را نخواهيد كشت (توانائى كشتن او را نداريد) (2) آگاه باشيد بزودى آن مرد شما را بنا سزا گفتن و بيزارى جستن از من امر مي كند، پس اگر شما را به ناسزا گفتن مجبور نمود مرا دشنام دهيد، زيرا نا سزا گفتن براى من سبب علوّ مقام مي شود و براى شما باعث بر نجات و رهائى (از شرّ او) است، و امّا در بيزارى جستن، پس از من بيزارى نجوئيد (در باطن دوستدارم باشيد) (3) زيرا من به فطرت اسلام تولّد يافته ‏ام (هيچ گاه در راه كفر و شرك قدم ننهاده از اوّل اسلام اختيار نموده‏ ام نه مانند سائرين كه كافر و بت پرست بوده مسلمان گرديده اند)

 ص147

و در ايمان و هجرت (بيرون رفتن از وطن براى نصرت و يارى رسول خدا) سبقت و پيشى گرفتم (اوّل مردى كه به پيغمبر ايمان آورد و براى پيشرفت دين اسلام او را يارى كرد من بودم، پس بيزارى از من بيزارى از خدا است و بيزارى از خدا موجب عذاب ابدىّ است).